Manifest drzewa

Stoję – rozdarty, a jednak silny.
W mojej korze zapisane są dekady ognia, suszy i ludzkich ingerencji.
Moje puste wnętrze nie oznacza śmierci – to przestrzeń życia dla innych.
Nie jestem pomnikiem dla fotografii, lecz istotą w ruchu, wciągniętą w proces, którego nie mierzy się w sezonach, lecz w stuleciach.

Każda blizna to świadectwo.
Każda gałąź – protest wobec prostych linii.
Każdy cień, który rzucam, to przestroga: ziemia nie potrzebuje naszych katedr z betonu, bo jej katedry już stoją – w postaci drzew.

Nie pielęgnuj mnie dla twojej wygody, nie sadź mnie jako dekoracji.
Uznaj mnie za równoprawnego mieszkańca świata.
Jestem architekturą pierwotną, nieustannie tworzoną przez czas i słońce.

Człowieku – ucz się ode mnie.
Nie prostoty, lecz cierpliwości.
Nie siły, lecz wytrwałości.
Nie piękna, lecz prawdy.

Bo gdy odejdą wszystkie twoje konstrukcje, ja nadal będę tu stał.
Pęknięty, lecz obecny.
Milczący, lecz wieczny.

Katarzyna Zabielska